Globalisering heeft gepiekt

Om te beginnen lijkt globalisering over zijn hoogtepunt heen te zijn en plaats te hebben gemaakt voor deglobalisering; steeds vaker verplaatsen bedrijven hun productie terug naar eigen land terwijl op landelijk niveau wordt geprobeerd steeds minder energieafhankelijk van andere landen te worden.

Ook kapitaalstromen deglobaliseren; China financiert de Amerikaanse begrotingstekorten niet langer door Amerikaanse staatsobligaties te kopen, terwijl de Verenigde Staten het voor eigen investeerders moeilijker maakt om in landen te investeren waar de ideologieën niet helemaal stroken met die van de VS. Tegelijkertijd hebben Rusland en China een coalitie gevormd om in lokale valuta te handelen in plaats van de greenback als handelsvaluta te gebruiken.

Van dalende naar stijgende grondstofprijzen

In de commoditymarkt is eveneens sprake van verandering. Tien jaar geleden lagen de grondstofprijzen nog extreem hoog en investeerden bedrijven enorme bedragen om de productie ervan maar omhoog te pompen. Zoals echter altijd het geval overspoelde het nieuwe aanbod de markt zozeer dat de grondstofprijzen daalden, totdat ze in maart 2020 een dieptepunt bereikten.

Hoewel de grondstofprijzen sindsdien de weg omhoog weer zijn ingeslagen, is die stijging tot op heden nog niet genoeg om het voor bedrijven aantrekkelijk te maken weer hevig in nieuwe productie te investeren. De verwachting is dan ook dat de grondstofprijzen de komende (pakweg) tien jaar zullen doorstijgen, totdat weer niveaus worden bereikt waarop wél weer fors in productiecapaciteit zal worden geïnvesteerd.

En van lage inflatie naar hoge inflatie

Het meest extreme voorbeeld van een ommekeer lijkt op het gebied van de inflatie te liggen; die was lange tijd niet vooruit te branden – en lag tot 2021 tien jaar lang onder gemiddeld 2% op jaarbasis – maar ligt momenteel op het hoogste punt in 40 jaar tijd. Bovendien zijn er genoeg redenen aan te halen die de verwachting staven dat de inflatie de komende jaren ook hoog zal blíjven, waaronder het hierboven besproken deglobaliseringsproces en de (verder) stijgende grondstofprijzen.

Tegen zo’n macro-economische achtergrond zullen de rentetarieven waarschijnlijk verder oplopen en koers/winst(K/W)-verhoudingen gaan dalen met negatieve invloed op de obligatie-, de vastgoed- en de aandelenmarkten. Dat zal op zijn beurt natuurlijk gevolgen hebben voor de manier van beleggen die de afgelopen tien jaar voor zulke mooie rendementen heeft gezorgd.

Staatsobligaties niet meer attractief

Zo zijn staatsobligaties het afgelopen decennium een geweldige belegging geweest. Doordat de rentetarieven steeds daalden, stegen de obligatiekoersen immers alsmaar hoger. Nu het monetaire beleid van centrale banken echter verkrappend is geworden, door de uit de pan rijzende inflatie, zijn de staatsobligatiekoersen enorm onder druk komen te staan. Daar komt gezien het veel blijvender karakter van de huidige hoge inflatieniveaus de komende jaren naar verwachting ook weinig verandering in, waardoor staatsobligaties als middellangetermijninvestering op zijn zachtst gezegd veel minder interessant zijn geworden.

Aandelen VS down ten faveure van EM

Ook op aandelenbeurzen is sprake van een kentering. De Amerikaanse aandelenmarkt was het afgelopen decennium de best presterende aandelenmarkt ter wereld, die vooral werd gedreven door een hausse in technologieaandelen en de inkoopprogramma’s van eigen aandelen van veel bedrijven.

Los van het feit dat de zeepbel in techaandelen al een tijdje aan het leeglopen is, zouden veel Amerikaanse aandelen in de toekomst meer prijsdruk kunnen gaan ondervinden als gevolg van hogere rentetarieven, krimpende winstmarges en dalende K/W-ratio's.

Het zou daarbij niet verbazen wanneer de Amerikaanse aandelenmarkt de komende jaren slechter gaat presteren dan de aandelenmarkten van veel andere landen, waaronder Emerging Markets (EM). Enerzijds omdat er bijna geen aandelen uit opkomende markten te vinden zijn die níet heel erg zijn ondergewaardeerd en anderzijds omdat veel opkomende landen vol zitten met grondstoffen die, zoals gezegd, de komende jaren naar verwachting alleen maar hoger in prijs zullen gaan oplopen. Waaronder (en misschien wel: vooral) goud.

Goud gaat weer glanzen

Want ondanks dat het koningsedelmetaal het de afgelopen tien jaar weinig indrukwekkend heeft gedaan, ziet de fundamentele omgeving voor goud er het komende decennium behoorlijk aantrekkelijk uit. De inflatie loopt op en asset classes als aandelen en obligaties zullen, zoals uiteengezet, de komende jaren naar verwachting lagere rendementen gaan genereren.

Daarnaast zullen de Amerikaanse tekorten waarschijnlijk blijven toenemen, waardoor steeds meer buitenlandse centrale banken veel liever goud (dan dollars) in hun deviezenreserves willen aanhouden. In tegenstelling tot de afgelopen tien jaar, lijkt het voor het komende decennium dan ook zinvol om (meer) goud aan beleggingsportefeuilles te alloceren.

‍